Οι 5 πιο διαδεδομένοι μύθοι για το ελαιόλαδο! Εσείς τους γνωρίζετε;
Το ελαιόλαδο έχει πλέον αναγνωριστεί παγκοσμίως ως μια σχεδόν «υπερτροφή», που κάθε άνθρωπος θα πρέπει να περιλαμβάνει καθημερινά στη διατροφή του, με πολλά αναγνωρισμένη οφέλη για τον οργανισμό μας.
Βέβαια, πολλά από αυτά που νομίζαμε πως ξέρουμε για το ελαιόλαδο δεν ισχύουν στην πραγματικότητα. Διαβάστε παρακάτω!
Μύθος Πρώτος: Ο όρος «Πρώτη ψυχρή Έκθλιψη»
Όσοι γνωρίζουν έστω και λίγο για τις μεθόδους παραγωγής του ελαιολάδου, θα ξέρουν ήδη ότι μόνο με αυτή τη μέθοδο παράγεται πια το ελαιόλαδο, μέσω εκσυγχρονισμένων μηχανικών μεθόδων που επιτρέπουν να διατηρεί όλα τα θρεπτικά συστατικά του και την πλούσια γεύση του. Ουσιαστικά αναφέρεται στη θερμοκρασία μάλαξης η οποία δεν υπερβαίνει ποτέ τους 27ο Κελσίου. Συνεπώς, ο όρος «Ψυχρή Έκθλιψη» σαφώς και είναι σωστός, η ένδειξη όμως «Πρώτη» δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα.
Μύθος Δεύτερος: Δεν πρέπει να χρησιμοποιείτε το λάδι σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες
Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, αφού άνετα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το λάδι ακόμα και σε δυνατό τηγάνισμα. Εξαιτίας των πολυφαινολικών που περιέχει το ελαιόλαδο είναι πολύ καλύτερο απ' ό,τι πολλά άλλα λάδια, με το έξτρα παρθένο να παραμένει σταθερό μέχρι περίπου τους 210 βαθμούς Κελσίου (Το τηγάνισμα γίνεται στους 180 περίπου βαθμούς). Η χαμηλή οξύτητα και το επίπεδο πολυφαινολών πλούσιων σε αντιοξειδωτικά καθιστούν το ελαιόλαδο ιδανικό τόσο για τηγάνισμα όσο και για συνοδευτικό σε σάλτσες, σαλάτες ή γλυκά.
Μύθος Τρίτος: Η ένδειξη «Ελαφρύ», «Light» ή «extra-light»
Άλλος ένας μύθος που αποπροσανατολίζει τον καταναλωτή, οδηγώντας στον στο λάθος συμπέρασμα ότι το «ελαφρύ» ελαιόλαδο έχει λιγότερες θερμίδες ή/και λιπαρά.
Ο όρος «ελαφρύ» συνίσταται κυρίως στη γεύση του ελαιολάδου που μπορεί να είναι πικρή, φρουτώδη ή πικάντικη, ανάλογα πάντα την περιοχή απ’ που προέρχεται και την ποικιλία της ελιάς.
Μύθος Τέταρτος: Το χρώμα του ελαιολάδου δείχνει και την ποιότητά του.
Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους μύθους καθώς το ελαιόλαδο βγαίνει σε διάφορους χρωματικούς τόνους ανάλογα με την ελιά και την περιοχή που αναπτύσσεται. Έτσι λοιπόν, το χρώμα του μπορεί να ποικίλλει από πολύ ανοιχτό πράσινο σε χρυσό ή σκούρο κιτρινοπράσινο – όπως άλλωστε αλλάζει και η γεύση ανάλογα την ποικιλία, την περιοχή και άλλους παράγοντες.
Μύθος Πέμπτος: Η οξύτητα είναι το πιο σημαντικό που πρέπει να κοιτάζουμε στην ετικέτα
Μέγα λάθος, αφού από τις ετικέτες μπορείτε να καταλάβετε πολλά για την ποιότητα του ελαιόλαδου που αγοράζετε. Η κατάταξη ενός ελαιολάδου στην κατηγορία «έξτρα παρθένο» έχει δύο σκέλη, το χημικό και το οργανοληπτικό. Οι περισσότεροι κοιτάζουν το χημικό και πιο συγκεκριμένα την οξύτητα, καθώς αυτή πρέπει να είναι χαμηλότερη από 0,8% ανά 100 γραμμάρια, όμως μια ετικέτα μπορεί να δώσει σημαντικά περισσότερες πληροφορίες από αυτό. Για παράδειγμα λέξεις όπως DOP, DO, DOC και PDO δείχνουν πως το λάδι έχει παραχθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ η διατροφική του αξία αλλά και η χώρα προέλευσης και ο παραγωγός είναι επίσης στοιχεία που αναγράφονται (ή πρέπει να αναγράφονται) στην ετικέτα.
